ฝึกหัดเดินลำพังถ้าเกิดไม่มีผู้ใดจะได้เดินด้วยตัวเองได้

[fairya]

กำแน่นเท่าใดก็สู ญ เ สี ย มากมายแค่นั้น

เหมือนกับ การกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่นทรายก็ร่วงออกมาจากมือมากเพียงแค่นั้นที่ควร

ถนอมควรทราบถนอม เพราะเหตุว่า เมื่อใดที่คุณ สู ญ เสียไปสิ่งนั้น คนนั้นอาจเป็นสิ่งมีค่าที่ทำให้


คุณเ จ็ บ ป ว ด และเสียใจที่สุดก็เป็นได้เมื่อใด ที่รู้สึกท้อใจถ้าเกิดอย า กร้องไห้ก็


ร้องออกมาเหอะแต่ว่าเมื่อร้องจนสมใจแล้ว ก็จำต้องลุกขึ้นยืนหยัด อีกรอบให้ได้

ความซาบซึ้งทดแทนความสัมพันธ์มิได้

ไม่ว่าจะเป็นใคร เพื่อนหรือคนแ ปลกหน้าคุณจะต้องศึกษาที่จะยิ้ม ถึงแม้ในใจจะร่ำไห้ครวญคราง

สักเท่าใดเนื่องจากว่ามนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นแก่ชรา จึงอย่ า ไปคาดหวังว่าจะมีคนไหนดี

ต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไขถ้าใครคนหนึ่งไร้คุณค่าพอเพียงให้ท่านถนอม ก็จำเป็นต้องฝึกหัดปล่อย

ฝึกวาง ฝึกทิ้ง

อย่ า เลือกคบคนที่รูปพรรณสัณฐาน

ต้องศึกษาที่จะสรรเสริญคนที่ความสามารถ แล้วก็ถ้าหากคุณรู้สึกว่าตนเองสู้บุคคลอื่นเขาไม่ได้อย่ า

ได้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เนื่องจากคุณ ก็เป็นคนเดินดินเหมือนคนอื่นปกติ

พ่อแม่คือผู้ที่รักรวมทั้งประสงค์ดีต่อคุณมากที่สุด

อย่ า คิดถึงท่านเฉพาะตอนขาดเงิน อย่ า มีความคิดว่าในสายตาพ่อแม่ คุณยังเป็นเด็ ก

อยู่ตลอดเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของพ่อแม่แต่ไม่สงส ารพ่อแม่เหรอ ที่มีลูกไม่ทราบโตสักครั้ง

ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

ด้วยเหตุว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปทุกเมื่อทุกนาที อย่ า เอากรรมวิธีเก่าๆมาแก้ไข คนสองคน

รักกันอาจมิได้อยู่ด้วยกันตลอดระยะเวลา อย่ า เอาแต่เพ้อ อย่ า เอาแต่เรียกร้อง พราะ


สิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากกว่าเดิม

หนทางของชีวิตนั้นย า วไกล

ควรทำความเข้าใจที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่คนอื่นไม่ได้สนใจคุณเหมือนเดิม ก็ไม่ต้องเสียใจ

เนื่องจากทุกคนต่างมีเส้นทางของชีวิตที่จำต้องเ ดินแบบเดียวกัน ไม่มีใครเดินเคียงคู่คุณไปจนถึง

ปลายทาง อย่ า ให้คนใดกันแน่ผู้ใดผู้หนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง เปลี่ยนเป็นทั้งปวงใน

ชีวิตคุณความโชคร้ายของมนุษย์ เกิดขึ้นจากการเกลียดชังที่จะอยู่คนเดียว
พึ่งพาตัวเอง
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13363/